به یاد درگذشتگان

به یاد درگذشتگان

دکترخلیل علی محمدزاده

 درگذشتگان مان را یاد کنیم ولو با یک صلوات و برای آن ها خیرات بفرستیم، مادی و یا معنوی فرقی نمی کند. مهم این است که عمل مان برای خدا باشد و نه غیر خدا. این ملاک را در همه ی کارها باید در نظر گیریم. به قول شهید حاج ابراهیم همت، سردار شهیر نبرد خیبر؛ "برای اینکه خدا, لطفش و رحمتش و آمرزشش شامل حال ما بشه، باید اخلاص داشته باشیم و برای اینکه اخلاص داشته باشیم؛ یک سرمایه می خواهد که از همه چیزمون بگذریم و برای اینکه از همه چیزمون بگذریم، هر کاری می کنیم، باید برای رضای خدا باشد." 
 هر کاری برای غیر خدا، اعتباری ندارد. تنها کاری که اجرش حفظ و تضمین شده، همان کاری ست که برای خدا و در راه او انجام می گیرد. حتی همین که انجام عملی برای خدا، در فهرست ذهنی و نیتت قرار گرفت، ثوابش به حساب می آید. 
 روزهای آخر سال جاده های منتهی به قبرستان شلوغ است. مردم به دیدار عزیزان خود می روند. عزیزانی که روزی در این سرا بودند و اینک در سرای دیگری به سر می برند. ما هم بهشت زهرا (س) رفتیم. آنجا اول از همه باید یاد امام (ره) و شهدای انقلاب اسلامی را گرامی داشت و قرائت فاتحه نمود، زیرا ما هر جه داریم از بصیرت، رشادت و مجاهدت های خالصانه ی آنها نشات گرفته است و در سایه ی تحمل رنج هایی است که آنان برای آرامش و آسایش ما  کشیده اند. سپس به روح همه ی اسیران خاک، دعای رحمت و مغفرت فرستاد که دست شان از دامن این دنیا کوتاه شده و آنگاه سراغ خاک عزیزان خود رفت، و به هر مقدار که ممکن است، به زیارت قبور آن ها پرداخت. 
 ما هم چنین کردیم. فاتحه ای نثار مرحومین پدر بزرگ [مداح اهل بیت عصمت و طهارت(س) که عمری را به ایمان و سادگی گذران زندگی کرد]، مادر بزرگ [بانوی نمونه و والایی که در کرامت، سلیقه و مهمان نوازی شهره عام و خاص بود]، دایی جواد [قاری قران برجسته ای که در 49 سالگی در اثر سانحه ای، از این دنیا گذشت] و نیز عموی همسرم مرحوم دکتر احمد مصطفوی [پزشک ارولوژیست که در 43 سالگی در اثر تصادف در جاده ی سنندج به کرمانشاه جان به جان آفرین تسلیم نمود و همه ی ما را در غم و انده فرو برد] کرده و به سمت آرامگاه ابو الزوجه ی گرامی عالم ربانی و روحانی روشن ضمیر آیت الله سید داود مصطفوی [انسانی اخلاقی و علمی بود و اینجانب توفیق آن را داشتم، که کتاب "قطره ای از باران" را در ثبت و ضبط برخی از خاطراتم از او بنگارم] رفتیم. 
 در این آرامگاه به جز حاج آقا، دایی همسرم مرحوم دکتر علی صادقی [پزشک متخصص اطفال که در سال 1368 چشم از جهان فرو بست. بانی این آرامگاه اوست که همچون سایر کارهایش بر مبنای خرد و از باب خیر و بر اساس مدیریت آینده بود] و همسرش [مرحومه زیبنده طاهری یزدی، که در امتداد مسیر همسرش، سخاوتمندانه زندگی کرد] و یکی از خاله های همسرم [مرحومه بتول صادقی که انسانی مهربان بود، عیدها واقعا خانه اش پر از صفا و بسیار دیدنی بود] و یکی از شوهر خاله های همسرم [مرحوم ذاکر استقامتی، مردی که عمری را به تواضع، درستکاری و سلامت نفس روزگار گذراند] دفن هستند.
 آبان ماه امسال هم یکی از بهترین پزشکان جراح فامیل، دکتر عبدالحمید یوسف پور [همسر دختر خاله ی همسرم که از انسان های شریف، جوانمرد و نیکو خصال بود. دلسوزی برای بیماران و مدارا با آن ها از ویژگی های مهم او بود] جمع ما را ترک و به این خانه ی ابدی پیوست.
 روح شان شاد و نام و یاد و خاطرات همگی شان را گرامی می داریم. 
 همه ی رفتگان، آئینه ی عبرت ما هستند و صلا می زنند؛ "هان ای انسان ها! ما هم روزی مثل شما در آن دنیا بودیم و گاهی از کنار این قبور می گذشتیم، فاتحه می خواندیم و اینک اینجا آرمیده ایم. شما هم روزی مانند ما در این قبور قرار خواهید گرفت. از آن روز به بعد دیگر کاری از شما ساخته نیست، پس مرگ را بسیار یاد کنید و برای تنهایی های قبرتان، از فرصت ها نهایت بهره برداری را نموده و توشه ای از اعمال فراوان خیر بیاندوزید که اینجا هیچ لحظه ای از عمر و ذره ای از خوب و بد زندگی، فراموش نشده مگر اینکه همه ثبت و ضبط است و برای هر تائید و تکذیبی هم گریزی نیست، مگر اینکه دلایلی متقاعد کننده و گواهانی محکم و مقبول وجود دارد." 
 خداوند عاقبت همه ی ما را ختم به خیر گرداند و ما را در شب اول قبر یاری رساند، ان شاء الله. 

وبلاگ دکتر خلیل علی محمدزاده...