بخوانید مرا، تا اجابت کنم شما را

هر چه هست از قامت ناساز بی اندام ماست     ورنه تشریف تو بر بالای کس کوتاه نیست

بیش تر شنیده ایم که می گویند «فلانی به خانه ی خدا مشرف شد.» کمتر شنیده ایم کسی مانند حافظ حرفی بزند که اگر خوب دقت کنیم معنی اش این است که خدا به خانه ی همه تشریف می آورد.

و اذا سأَلک عبادی عنّی فَانّی قریب أُجیب دعوةَ الدّاع اذا دعانِ.... (بقره: 186)

و هرگاه بندگان من، از تو درباره ی من پرسند، (بگو) من نزدیکم، و دعای دعاکننده را به هنگامی که مرا بخواند اجابت می کنم.

ادعای حافظ با این که ریشه ی قرآنی دارد، ممکن است به دلیل ناتوانی ما در درک و حس آن باعث تعجب مان شود. حافظ علت این ناتوانی را «قامت ناساز بی اندام ما» می داند. از بزرگ جز تشریف یا بزرگی کردن انتظاری نمی رود؛ از کوچک  چه انتظاری باید داشت؟

گاهی آدم های قد بلند برای این که نشان بدهند حواس شان به حرف آدم های کوتاه قد است و حرف شان برایشان مهم است، خم می شوند و خود را تا حدّ قامت کوتاه آنها پایین می آورند. اگر کسی تا این حد خم شود و تواضع نشان بدهد و مخاطب اش نه خواستن را بلد باشد و نه حرف زدن را، دیگر ایرادی بر بزرگ تر نمی توان گرفت. ایراد اصلی از کسی است که به جای این که صدایش را بلندتر کند و حرفش را درست تر و واضح تر بزند و یا اصلاً حرفی بزند، بیش تر در خودش فرو می رود و هر لحظه کوتاه تر و کوتاه تر شود. آن وقت است که بزرگ تر ناراحت می شود و حق دارد بگوید هوش و حواس ات کجاست؟ من با توام. تا این حد برای تو پایین آمده ام.  

گاهی کوتاهی قامت آدم با هیچ چیزی سازگاری پیدا نمی کند، و بی اندامی اش چاره ای ندارد، چون ستونی ندارد که آن را محکم و استوار نگه دارد؛ مانند ژله زود وامی رود. شاید با نگاهی به خانه ی خدا- خانه ای ساده و چهارگوش- بتوان گوشه ای از این تشریف فرمایی را حس کرد. رسیدن به این حس می تواند این ناسازی و بی اندامی را برطرف کند که وقتی خدا تا این حد خودش را برای بندگانش پایین می کشد، آنها هم باید خودشان را به سمت او کمی بالا بکشند. کسی که نمی تواند خودش را راست نگه دارد و هر لحظه بیش تر تحلیل می رود همان گدایی است که به قول حافظ همیشه دستش از آن کمر کوتاه می ماند:

    بدان کمر نرسد دست هر گدا حافظ          خزانه ای به کف آور ز گنج قارون بیش